Yumurta, Gaz ve Hayat

Annem hep çocukken yumurta yememi isterdi.

Daha o zamanlardan sevmezdim yumurta yemesini. 

Ye ki akıllı ol, ye ki büyü, ye ki bilmemnne ol gibi gazlarla yedim o haşlanmış yumurtaları. Üzerine biraz da karabiber eklenince tadı biraz daha çekilir gibi olurdu. Herşeyin üzerine karabiber dökme alışkanlığım belki de o zamanlardan kalmadır.

Zaman geçti, doğal olarak büyüdüm, üniversiteye başladım. Yumurta bir kez daha karşıma çıktı, ama bu sefer zorunluluktan. Cepte para olmayınca yapılabilecek en iyi yemeğin omlet olduğu abilerim tarafından öğretildi.

Nesillerdir devam eden bir öğrenci geleneğini ben bozacak değildim ya... mecburen yedim.

Omletidir, sucuklusudur, haşlamasıdır, her türlüsünü yedim, ama hep zorunluluktan yedim.

Bu sebepten dolayı insanın yumurtayla en içli dışlı olduğu dönem üniversite dönemi olduğunu düşündüm hep. Annem zor yedirdiği yumurtayı öğrenci evinde karnım doyacak diye aramanın ironisine hala gülerim.

Bu kadar ucuz olup da bu kadar fonksiyonu olan ender cisimlerden biridir yumurta. En kötü şakalarda araç, en sinirli anlarda taş görevini görmesiyle ünlüdür. En güzel yanı, hem attığın yerde izi kalır, hem attığın kişiyi rahatsız eder ama en önemlisi de attığın kişiye zarar vermez.

Mermiyle bir değildir yani...

Türkiye’de bu farklılık daha da açıkca görülür.

Bizim ülkemizde silahı kullanan, mermiyi atan, belirli bir kesim tarafından ne kadar lanetlenirse lanetlensin, bir şekilde saygı göreceği kesindir.

Hapse girer ağa olur, dışarı çıkar baba olur, bazı yerlerde delikanlı olarak adlandırılır, mafya olur, Polat olur, Alemdar olur, her şey olur.

Yumurta ise sadece gaz yapar...

Yaptığı gazın da bugüne kadar kimseye yararı olduğu görülmemiştir. Yumurtayla en çok haşır neşir olanlar üniversite öğrencileri olduğu için, en çok da onlara dokunur bu gazın zararı. Gariplerim, yumurtayı yedikleriyle kalmaz, bir de üzerine bunu çekerler.

Ülkemiz de öğrencilerimize verdiğimiz değer kelimelerle anlatılamaz fakat, yumurtanın yanında daha iyi gitmesi için bir anne şefkatiyle biberin gazını onlara servis etmemiz bu sevgiye ufak bir örnek teşkil edebilir.

Biz, öğrencilerimizi çok severiz.

Ülkemizin ilerideki yöneticilerini şimdiden hayatın zorluklarına alıştırmak için elimizden gelen herşeyi yaparız. Dayağa şimdiden alıştırırız.

Biz, annelerimizi çok severiz.

Cennetin onların ayaklarının altında olduğunu biliriz. Bazen, bu mottoyu yanlış anlar, onları ayaklarımızın altına alırız.

Biz, çocukları çok severiz.

Onların bizim geleceğimiz olduğunu biliriz. Bu dünyanın onlara miras bırakacağımız bir emanet olduğuna inancımız tamdır.  Bu mirası çok fazla kişinin bölüşmemesi adına, onların iyilikleri için, bazılarını daha anne karnındayken öldürürüz.

Biz, işimize gelen herşeyi, işimize geldiği zaman severiz.

Ama, artık ben yumurtayı sevmiyorum. Hele üzerine biber dökmeyi hiç istemiyorum.

Anne, gerçekten hala yumurta yememi istiyor musun?...

SK

Türkiye-Belçika

A-Milli takımımız alışkanlığımızı bozmak istemediğinden olsa gerek, gene heyecan dolu bir maça imzasını attı. Televizyon başındaki çoğu insanın dil altı hapıyla seyretmek zorunda kaldığı geçmek bilmeyen son dakikalar bittiğinde kazanan taraf olmayı ikinci maçımızda da başardık.

Kendi tarzımıza uygun olmayan bir diziliş olan 4-3-3'le oyuna başlamamızdan dolayı ilk yarı oldukça sıkıntı çektik. Hamit'in sağ açık, Tuncay'ın santrafor olduğu, Mehmet Aurelio'nun yediği baskıdan dolayı aynı Fenerbahçe'deki nam-ı diğer al gülüm ver gülüm Cristian gibi defansın içine gömüldüğü bir sistemde de gol atma umudumuz sadece, Arda'nın çalımlarına ve dışarıdan atılan şutlara kalmıştı. İlk yarı boyunca da tehlikeli sayılabilecek ataklarımız ise hep bu şekilde gerçekleşti.

Kontrollü oyunumuz sonucunda organize atak yapmakta sıkıntı yaşayan Belçika ise Türk futbolunun kronik hastalığı olan yan top zaafını iyi değerlendirerek Van Buyten ile golü buldu.

Yan toplarda ısrarlı uygulamaya çalıştığımız adam adama defans anlayışımızın başımıza dert açtığı ne ilk ne de son maç olacağı kesin olsa da, en azından, bu golün, bu tip pozisyonlarda alan savunmasını uygulamaya başlamamıza vesile olmasını diliyorum.

İlk yarı ahlar vahlar eşliğinde bittiğinde, Türk milletinin çektiği derin bir "OH!" havada hafif bir meltem esintisi yaratmış bile olabilir.

Hiddink ise artık bu meltemi hissettiğinden midir yoksa Rıdvan Dilmen'i gizli gizli el radyosundan dinlediğinden midir bilinmez, olması gereken Selçuk İnan - Semih değişikliğini yaparak ikinci yarıya oyunumuzu ortaya çıkaracak sistem olan 4-2-3-1 dizilişiyle başladı.

Hakkında bu kadar çok ahkam kesilmesine rağmen, futbolun aslında anlaması o kadar da zor bir spor dalı olmadığı, bu değişikliklerin sonucunda görüldü. Bütün futbolcularımız oynamaları gereken yerlere geçince ve kontrollü oyun yerine en iyi oynadığımız tarz olan atak futbolu ortaya koyduğumuz anda golü bulmamız gecikmedi.

Alışık olduğu oyunu oynayan Türkiye bastırdıkça, Belçika defansı iyice bunalmaya başladı. İlk yarıdan sarı kartı olan Kompany'nin üzerine oynama başlayan oyuncularımız kaçınılmaz olanı gerçekleştirtip, arkadaşı soyunma odasına kadar kırmızı kartıyla beraber uğurladıklarında dakikalar 63'ü gösteriyordu.

10 kişi kalan Belçika karşısında 66.dakikada Semih'le bulduğumuz gol bizi sevindirirken, sevincini biraz uzun sürdüren Onur, golümüzden sadece 2 dakika sonra, inanılmaz bir hata yaparak, gene bir yan top pozisyonunda, boşa çıktı. Gecenin belalısı Van Buyten ise kariyerinin en rahat gollerinden birini atmakta zorlanmadı.

Rahat maç izlemenin bize haram olduğu Türkiye A milli takımının maçlarından alışık olduğumuz heyecan kasırgası bu dakikalardan sonra hepimizi sardı. Bütün bu işkenceye son veren ise top cambazı Arda'nın şansınında yardımıyla dakika 78'de ağlara gönderdiği top oldu.

Milli takımımız bize acımış olacak ki, Belçika'nın bir kaç zayıf atağı haricinde, yorgun kalplerimize çok fazla yüklenmeden maçı bitirdiler.

Zaferle biten bu gecenin sonunda aklımızda soru işareti olarak kalanlar ise, yan toplardaki zaafımız, adam paylaşımlarında yaşadığımız sıkıntılar, basit gol yeme hastalığımız ve paniklemeye meyilli oyuncularımız oldu.

Bütün bunlara rağmen, özellikle ikinci yarıda güzel bir futbol sergileyen milli takımımızın başarılarının devam etmesini diliyor ve artık kalp hastalarının da Türkiye maçlarını gönül rahatlıyla izleyebilecekleri günlerin gelmesini umuyorum.

SK

Büyük olmak

Özel bir organizasyonda oynanan Barcelona-Milan maçında, Barcelona, Milan'da oynayan eski futbolcusu Ronaldinho'nun Barcelona'da oynarken ki görüntülerini Nou Camp'ın dev ekranında gösterdi ve görüntülerin ardından Ronaldinho'ya teşekkür eden bir yazı çıktı.
Bütün Barcelona'lı futbolcular seramonide Ronaldinho'ya sarılarak selamlaşırken, fotoğraf çekimi esnasında Ronaldinho'yu -üzerinde Milan forması olmasına rağmen- aralarına aldılar. Hem de bir değil iki poz çektirdiler.
Bu sırada, Nou Camp'daki 90 bin seyirci rakip takımın futbolcusu olan Ronaldinho için tezahürat yapıyordu.
Ronaldinho mu?
Ağlıyordu...
...ve maç bitiminde çıkardığı formasının altında katalanca "Seni Seviyorum Barça" yazıyordu.
İşte "Büyük" olmak budur.
Büyük olmak demek eski futbolcun rakip takıma gittiğinde bile gönlünde yer etmek demektir. Vefa göstermek demektir. Göğüs reklamı almayıp UNICEF yazan formayla oynayarak, endüstriyel futbola karşı durmak demektir. Bir Brezilyalıya dünyada bile kabul görmeyen bir dil ile "seni seviyorum" yazdırtabilmektir.
Büyük olmak sadece maç kazanmak değildir.
Bir kültüre sahip olmak ve bıkmadan usanmadan o kültürü uygulamak demektir.
Kazanmaya ve sonuca odaklı ülkemiz spor kamuoyunun bunu farketmesi veya farketse bile rating getirmeyeceği için uygulaması şu an için imkansız gibi gözükse de uzun vade de bu tip örnekleri görerek belki kendimize de bakmayı akıl edebiliriz.
Büyük olmak kolay değildir. Büyük kalmak ise en zor olandır ve ne güzel bir tesadüfdürki hayatta en zoru başaranlar Büyük olurlar.
Teşekkürler Barcelona...

SK

Biz kimiz?

Türk futbolu için kara bir geceyi daha geride bıraktık.

Futbol, sistem, kültür gibi pek çok konunun üzerine burada ahkam kesilebilir. Ne kadar eksik olduğumuzun, neleri yapamadığımızın yorumları bol bol yapılacaktır. Hepsi de doğrudur fakat, sorunumuzun ana kaynaği nedir?

Doğru cevapları alabilmek için doğru soruları sormak gerekir. Bizim için doğru soru nedir? Öncelikli olarak çözmemiz gereken sorun nedir? Takım gözetmeksizin -Beşiktaş hariç- bütün takımlarımız Avrupa liginden eleniyorsa burada bir problemin olduğu çok açık.

Bence öncelikli soru şu; "Biz kimiz?"

Gelişmekte olan bir futbol ülkesi mi?
Tarihinde dünya üçüncülüğü ve UEFA kupası olan, futbol kültürü oturmuş bir ülke mi?
Geçmişindeki başarılara takılmış ama kendisini geliştirmek için hiçbir şey yapmayan bir ülke mi?

Bizim problemimiz her zaman kendimizi olduğumuz gibi görmemek oldu. Hz. Mevlana'nın kültüründen gelmiş bir toplumun olduğu gibi görünmesini bilmemesinin ne kadar acı sonuçları olduğunu tarih boyunca sıklıkla gördük.

Eskiden takımlarımız iyi olsa bile aşağılık kompleksimiz sebebiyle kendimizi devamlı kötülerdik. Şerefli yenilgilerle tarih yazdık. Nasıl olsa futbolu bilmiyorduk. Bilsek ne olacaktı? Futbolu bulmuş adamdan daha mı iyi oynayacaktık bu oyunu?

Ezikliğimiz o kadar büyüktüki İngilizlerle yapacağımız maç öncesi futbolcularımız, ingilizlerin sahasına ilk adım atan futbolcu olabilmek için yarışıyordu. 

Sonraki dönemlerde bir mucize oldu. Jupp Derwall isimli bir deha Türk futboluna el attı. Futbolumuzu çağın dinamiklerine uydurmaya çalıştı. Onun açtığı yolda yürüyen Mustafa Denizli ve Fatih Terim, kazandıkları başarılarla özgüvenimizi bize geri verdiler.

Senelerin ezikliğiyle birikmiş duygu selinin, özellikle Galatasaray'ın uluslararası başarıları ve A-Milli Takım'ın dünya üçüncülüğünden sonra patlaması kaçınılmazdı. Artık, bizden büyük yoktu. Hep şansa kaybediyor, hakem karşı tarafı tutuyor, futbolcularımız aslında kazanabilecekleri maçlara motive olamıyorlardı. Avrupa'nın Brezilyasıydık.

Gururla dolup taşarken, neden hiçbir Türk futbolcusunun -Hakan Şükür hariç- üst seviye Avrupa takımlarından teklif almadığını düşünmüyorduk. Okan, Emre, Suat yaşlanınca orta saha kim olacak bilen yoktu. Fatih Terim'in asıl başarısının genç Türk futbolcularını Türkiye'ye kazandırmak olduğunu unutup yıldız avına çıktık. Altyapıdan futbolcu çıkartmak aklımıza bile gelmedi.

Seneler, seneler geçti.

Bizi eleyenler artık Tromsö, Metalist gibi dünya futbolunun alt seviye takımlarıydı.

İlk başlarda şansız olduğumuzu düşündük. Bizim takımlarımız çok büyük takımlardı. Böyle kazalar olabilirdi. Yoksa biz UEFA finali veya Şampiyonlar ligi çeyrek finaline çok rahat çıkardık.

Hepsinin yalan olduğunu, sadece kendimizi kandırdığımızı göremedik.

En son Young Boys, Karpaty Lviv ve Paok tokadını yedik. Yenileceğimiz önceden o kadar belliyken şu anda şaşkınlıkla etrafımıza bakınıp duruyoruz çünkü hala kabul edemiyoruz.

Hala kendimizin ne olduğunun farkında varamadık mı?

Biz, Avrupa'nın orta sıra takımlarıyla bile zor başa çıkabilecek bir futbol ülkesiyiz. Avrupa'nın Brezilyası falan da değiliz. Biz sadece, takımlarının mantıksız transfer politikalarıyla milli servetimizi Avrupa'lı kulüplerin kasasına gönderen, Futbol'a sadece bakan fakat izlemesini bilmeyen, kültürünü geçtim daha çağdaş futbolu oynamasını bile bilmeyen takımlara sahip bir ülkeyiz.

Ya bunu kabul ederiz ve buna göre önlemlerimizi alarak kendimizi geliştirmeye çalışırız ya da, kendimizi hala büyük(!) görüp geriye doğru gitmeye devam ederiz. Bundan daha gerisi ne olacak onu da bilemiyorum tabii. 

Türk futbolunu bu hale getiren herkese sonsuz teşekkürler!!!

Bu yoğun çalışmalarının karşılığı olarak kendilerine bundan sonraki kalan zamanlarında emekliye ayrılmalarını öneriyor ve artık yakamızı bırakmalarını diliyorum.

Biz kim olduğumuzu bilmiyoruz belki ama, en azından sorumluların kim olduğunu biliyoruz...

Bu da bir şey!

SK

Yaşasın Yeni Kral!

Trabzon'daki patates tarlasında futbol oynamaya çalışan 22 adamın mücadelesinin sonucunda gülen taraf ev sahibi oldu.

Sahaya izinsiz (!) giren martının tutuklanması ile başlayabilen maçın ilginç olacağı zaten bu olaydan bile belliydi.

Orta sahasız iki takımın mücadelesi şeklinde geçen ilk yarının sonunda, herkes elini kolunu sallayarak rakip takımın ceza sahasına gelebildiği için, bol pozisyonlu bir maç izledik. İlk yarıda atılan 5 gol futbolseverleri heyecanlandırsada, gollerin hiçbirinin kollektif bir atakla beraber gelmediği düşünüldüğünde heyecan seviyesi yüksek ama futbol kalitesi düşük bir ilk yarı seyrettiğimizi söyleyebiliriz.

Aykut Kocaman, sürpriz bir kadro ile sahaya çıkarak Şenol Güneş'i bile şaşırtmayı başardı. Özlenen kadro yapısını taraftarlarına sunmak niyetiyle 4-4-2 sistemiyle sahaya çıkan Fenerbahçe, maçın başlarında tutuk bir görüntü çizdi. Özer'in gününde olmaması, Stoch'un yanlış bir kararla yedek bırakılmış olması, Niang'ın doğru dürüst ilk maçına çıkması ve Semih'in sakatlanması da Trabzonspor'un ekmeğine yağ sürdü. Zaten bir geçiş döneminde olan Fenerbahçe'nin futbol şansı da yanında olmayınca üç golü birden kalesinde gördü.

Aykut hocanın hatasından erken dönüp Stoch'u oyuna almasıyla maçı dengeye oturtan Fenerbahçe bulduğu iki golle yeniden hayata dönse de, ne yapacağını bilmeyen ve oradan oraya koşturan futbolcuları ile etkin olamadı.

Bunlara rağmen Fenerbahçe'nin genç kalecisi Mert'e hiç top gelmedi desek yeridir. Çocuğun eline üç defa top değdi onlarda da topu kalenin içerisinden çıkarıyordu.

Tam da burada, Türk futbolunun gelecek vaad eden iki kalecisi Mert ile Onur'a ayrı bir bölüm açmanın gerekli olduğunu düşünüyorum. Mert'in ilk kez çıktığı lig maçında yediği gollerde yapabileceği herhangi birşey yoktu. Kurtardığı penaltı onun için ciddi bir moral ve motivasyon kaynağı olacaktır. Bu kadar genç yaşta Fenerbahçe'nin kalesine geçmek herkese nasip olmaz. Geliştirmesi gereken daha çok özelliği olsa da gelecek vaad eden bir kaleci olduğu yadsınamaz bir gerçek.

Onur ise çağımızın Dassayev'i olmaya aday bir görüntü çiziyor. Bir kalecide olması gereken bütün özelliklerin vücut bulmuş hali olan bu genç adamın, önümüzdeki yıllarda çok daha üst düzey takımların kalesini koruyacağına inanıyorum. 

Kısacası Türk milli takımının kalesinin geleceği de güvenli ellerde.

İki iyi kaleciye rağmen 5 golle biten ilk yarının sonunda iki takımın futbolcuları bile şaşkındı.

İkinci yarı başlarken Şenol Güneş'in doğru hamleleri ile orta sahayı toparlayan Trabzonspor, çok daha organize ataklarla Fenerbahçe kalesine yüklenmeye başladı. Semih'in de sakatlanmasıyla alışık olduğu 4-2-3-1 düzenine dönen Fenerbahçe, Özer'in bir Alex alternatifi olamayacağını kanıtlarcasına yaptığı pas hataları sonucunda pozisyonlara girmekte oldukça zorlandı. Alex oyuna girdiğinde ise herşey için çok geçti. Niang ise doğru dürüst ilk maçı olmasına rağmen çok iyi gözüktü. Kaliteli bir futbolcu olduğu kesin. Uzun vadede de yararlı olması kuvvetle muhtemel.

Trabzon ise orta sahayı kalabalık tutarak başladığı ikinci yarıda gol ayaklarının suskun kalması ile tarihi farkı kaçıran taraf oldu. Rahatlıkla 6-7 gol atabilecekleri maçı 3 gol ile tamamladılar.

Daha önce de eski Trabzonporlu Osman'a futbolu bıraktırtmış olan Yattara'nın ise istediği zaman nasıl bir futbolcuyu hayattan soğutabileceğini de bir kez daha gördük. Sağdan akın akın gelen Yattara, Brezilya milli takımının sol beki Santos'u kevgire çevirirken, mental olarak daha profesyonel olabilseydi nerelerde olabileceğini kendisi de düşünmüş müdür acaba?

Gine'nin kadri bilinmemiş Maradonası şovunu yapıp çıktığında ayakta alkışlayan taraftarın Annfield yerine Avni Aker'de olması onun şansızlığı olsa da, bizim için büyük bir şans olduğu kesin.

Maçın sonlarına doğru gelirken şuursuzca yüklenen ve topu şişiren Fenerbahçe, üretken olamayınca yenilgi de kaçınılmaz oldu.

Şenol Güneş, dünyanın en iyi hocalarından biri olduğunu dosta düşmana bir kez daha gösterdi.

Aykut Kocaman ise Fenerbahçe'de kemikleşmiş ve eskimiş yapıları cesurca yıkmaya çalışıyor. Bu geçiş döneminde takımın bocalaması son derece normal. Takımın 9 futbolcusunun sezon öncesi hazırlık kampı yapmadığını veya takıma yeni geldiğini düşünürsek zaten, Trabzonspor'u yenmek sürpriz olurdu.

Herşeye rağmen Aykut Kocaman'ın kocaman bir yürekle aldığı kararlar alkışlanmalı ve bu takımın sistemini oturtana kadar sabır gösterilmelidir. Bugüne kadar ki anlayışın bir yarar sağlamadığı çok açıktır.

Eski kralların dönemleri artık bitti. 

Yaşasın yeni kral!

SK

Kahramanlar Ligi

Spor Toto Süper Ligi'nin ikinci haftası bugün oynanacak karşılaşmalarla geride kalırken, iki hafta boyunca gözlemlenilen en önemli konu ise, sezon başında da rahatlıkla tahmin edilebildiği gibi, üç büyüklerin anadolu takımlarına karşı zorlandığı gerçeğiydi.

Üç büyük takımdan birinin taraftarı olarak tabii ki kendi takımımın yenilmesi hoşuma gitmez fakat, futbolun geleceği açısından şu an ki tablonun uzun vadede çok yararlı olacağına inanıyorum. Bugüne kadar sürdürülen politikaların hiçbir işe yaramadığını, günü kurtarmak için yapılan transferlerin hiçbir derde derman olamadığını taraflı tarafsız herkese gösteren bu süreç geçtiğimiz yıldan itibaren başlamış ve Bursa'nın şampiyonluğuyla taçlanmıştı.

Aslında bütün bunları özetleyen nadide bir deyimimiz var;

"Artık, pabuç pahalı!".

Büyük takımların artık eskisi gibi, sahaya ayakkabılarını bile koysalar ilk 5'e oynayacakları dönemin yavaş yavaş sonuna geliyoruz. Üç paralık adamlara üç milyon para veren dahi yöneticilerin bu gerçeğin farkında olmamaları ise kendisini sezonu geç açma, lig ve Avrupa kupalarını başlamasına rağmen hala transferi bitirememe olarak kendini gösteriyor.

Sistemsiz ve pahalı takımlarımızın, sistemli orta sıra Avrupa takımlarına yenilmelerinden, her kolay olabilecek maçı zora sokmalarından, son dakikalarda gelen gollerden ve son anda ortaya çıkan kahramanlardan milletçe hepimize gına geldi.

Kahraman dediğimiz kişiler dibe vurmuş, kurtarılmaya muhtaç, sistemsiz ve çaresiz toplumlarda ortaya çıkarlar. Tarih boyunca refah içerisinde olan bir toplumdan kahraman çıktığı görülmemiştir çünkü herşeyin yolunda gittiği bir toplumda herhangi bir kahramanlığa da ihtiyaç duyulmaz.

Yalnız ve güzel ülkemizde ise değil yolunda giden bir şey bulmak, yolu bulmanın bile zor olduğunu düşünürsek, hayatımızın her alanında kahramanlara ihtiyaç duyduğumuz yadsınamaz bir gerçek olarak karşımıza çıkıyor. Futbol'da kültürümüzün ayrılmaz bir parçası olduğundan dolayı her maç ortaya çıkmasını beklediğimiz bir oyuncuya bel bağladığımız, plansız ve acınacak haldeki futbol anlayışımızla olduğumuz yerde debelenip duruyoruz.

Büyük (!) takımların başını çektiği bu anlayışın anadolu kulüpleri tarafından ayaklar altına alınmasını ayrı bir zevkle seyrediyorum.

Balayından yeni dönmüş teknik direktörü ile sezonu hala açamamış, transfer yapamamış bir Galatasaray ve şampiyon olmasına rağmen kadrosunu yenilemiş, sezon arasında bile çalışmış bir Bursaspor'un karşılaşmasından, ismi büyük olanın değil hakedenin galip ayrılmasından dolayı ayrıca bir mutluluk duydum ve inanın bu mutluluğumun Fenerbahçe'li olmamla uzaktan yakından hiçbir alakası yok.

Beşiktaş ise kurduğu milyonlarca euroluk kadrosuna rağmen, kazanmayı isteyen, haddini bilen, buna göre akıllıca oynayan, hırslı ve koşan İstanbul Büyükşehir Belediyespor karşısında çaresiz kalarak puan kaybını yaşadı.

Kazanan bu iki takımın genel yapısına baktığımız zaman istikrarlarının ve akıllı transfer politikalarının ortak noktaları olduğunu görebiliriz. Uzun vadede kurulan sistem takımları olan Bursa ve İBB uzun vadede de başarılarını arttırarak sürdüreceklerdir.

Bugün oynanacak Trabzonspor-Fenerbahçe karşılaşmasında da umarım hakeden kazanır. Bugüne kadar oynadıkların oyuna bakarsak da kazanmaya yakın olan taraf Trabzonspor gibi gözüküyor.

Dünya değişiyor, ligimiz değişiyor, anlayışlar değişiyor. Bu değişime ayak uydurabilenler kalacak, uyduramayanlar geriye düşecek.

Bu değişimi yaşatan herkese teşekkürler.

SK

Spor Toto'nun Süper Ligi

Takımların sezon öncesi hazırlıklarını son hız (!) tamamladığı Spor Toto Süper Liginde, adından da anlaşılacağı gibi, iddaa dolu günlerin başlamasına sayılı saatler kaldı. Sezon başı performanslara bakarak, futbol dolu günlerin bizleri beklemesinin zor olduğunu düşünürsek, futbol heyecanını kuponlarda yaşamaya şimdiden alışsak iyi olur.

2010-2011 sezon öncesi transferlerine Beşiktaş damgasını vurdu. Fenerbahçe'nin alışılagelmiş transfer çılgınlığının hız kestiği bu sezonda, Türk futbolunu bu sefer de siyah beyazlılar heyecanlandırmayı başardı. Schuster, Guti, Quaresma derken bir çok yıldızı da kadrosuna katmak isteyen Beşiktaş, nereden geldiği belli olmayan parasını saçmaya devam ediyor.

Beşiktaş'ın bu politikasının ne kadar başarılı (!) olabileceğinin en büyük göstergesi tabii ki Fenerbahçe.

Fenerbahçe'nin şu anki içler acısı halinin sebebi bu tarz transferler politikaları. Bu transfer politikasının ne orta ne de uzun vadede herhangi bir getirisinin olmadığı İngiltere Futbol Federasyonunun son aldığı karar ile daha da ayyuka çıktı.  İngiltere milli takımının son Dünya Kupası başarısızlığından sonra, Premier Lig'de yeni getirilen kurallar gereği takım kadroları 25 kişiyle sınırlandırıldı ve 25 kişilik kadro içinde 8 oyuncunun 21 yaşına kadar İngiltere'de 3 yıl altyapı görmüş olması gerektiği belirtildi.

Yabancı sınırlaması olmayan İngiliz takımlarının, efsane İngiltere milli takımını bir enkaza çevirmelerine engel olabilmek için futbol federasyonunun aldığı bu kararın etkileri zamanla görülecektir. Şaşılacak olan gerçek ise ilk onbirlerinin neredeyse hepsi yabancı olan İngiliz takımlarının bu kararı rahatlıkla uygulayabilecek oyuncu kadrosuna sahip olmaları. Yani, her takımda 21 yaşına kadar İngiltere'de 3 yıl altyapı görmüş en az 8 oyuncu bulunuyor. Tak handikap kadro sayısının 25 olması.

Bu kararla birlikte kadroların minimum %32'si İngiltere futbol kültürünü genç yaşta almış oyunculardan kurulu olacak.

Ne mutlu onlara, darısı da başımıza...

Kalabalık bir girişten sonra gelelim sadede.

Spor Toto'nun Süper Liginin başlamasına sayılı saatler kala takımlarımızın durumu ortada. Sürpriz sonuçlara gebe olabilecek 4-5 haftalık bir süreç bizi bekliyor. Bursa ve Trabzon harici Gaziantep, Kayserispor, Eskişehir, Antalyaspor ve tabii ki İstanbul BŞB takımları öne çıkmaya aday takımlar olarak değerlendirilebilir.

Olduğu yerde debelenen bir Galatasaray, kadro ve motivasyon olarak dibe vuran Fenerbahçe'nin işi bu sezon çok zor. Gerekli silkelenmeyi yapabilmeleri için Galatasaray'ın stad faktörünün olması onlar için bir şans olsa da, takımda oturmuş bir sistemden bahsetmek şu anda mümkün değil.

Fenerbahçe ise evlere şenlik. Neresinde tutsak elimizde kalıyor.

Defansın belkemiği denilen Lugano sakatım diyor sonra da gidip milli maçta ilk onbir çıkıyor, çukur kazıcısı Bilica'nın yanında yetişen Gökhan Gönül, Brezilya kültürünü çok iyi kaptığını çakma bir penaltı alarak belli ediyor, Alex paşa oyundan alındı diye tiwtterda, kendi çok koşmuş gibi, maç boyu topun peşinden koştuk diyor, bir ruh çağırma seansında yanlışlıkla kendi ruhu çağrılmışda içi boşalmış gibi boş boş gezinen Gökhan Ünal bütün golleri kaçırırken tribünleri sinir krizi geçirme eşiğine getiriyor.

Yeni transferler ise, maalesef, ortama uyum sağlamak da gecikmeyecek gibi gözüküyorlar.

Aykut hoca'nın kişiliği ve futbol mantelitesinin düzgünlüğünün haricinde hiç bir umut ışığı tribünleri aydınlatmıyor.

Karanlıkta kalan her insan gibi Fenerbahçe taraftarı da karanlıkta artık neyi tutarsa ona sarılıyor.

Işıklar açıldığında ise taraftarın kucaklamış olduğu şeyden memnun olacağı da beklenmiyor.

SK

你永远不会独行

Bugün yataktan kalktım ve üzerinde Adidas yazan terliklerimi giydim. Sabah mahmurluğuyla ayağımın kaşıntısını geç farketmişim, bir de baktım kızarmış. Önce tam olarak nedenini anlayamadım. Sonra terliğime baktım ve hayatımıza yön veren o üç kelimelik cümleyi gördüm "Made In China".

Adidas'a okkalı bir salladıktan sonra, Alman zannettiğim Çin'li terliklerimi anca misafir geldiğinde çıkartılmak üzere ücra bir köşeye sakladım.

Cam olduğunu zannettiğim Çin malı bardağımla suyumu içip, Çin malı Nike ayakkabılarımı giyerek kendimi sokağa attım. İşe geldiğimde üzerinde oturduğum Çin malı koltuğumun rahatlatıcı dinginliğine kendimi bıraktıktan sonra, Çin malı klimanın verdiği esintiyle serinlemeye çalışırken, bünyemi iyice zorlayan o haberi gördüm....

"Çinli iş adamı Huang, Liverpool'u almak için 480 milyon euro teklif etti."

Bu kadarı da fazlaydı artık! Hayatımda önem verdiğim ve efsane olarak beynime kazınmış bütün değerler teker teker sıradanlaştırılıyor ve basitleştiriliyordu.

Premier Lig kulüpleri araplara satılıyor, liglerin isimlerine firmaların adları veriliyor, Barselona, formasına reklam almayı düşündüğünü açıklıyor, çocukluğumda gıpta ettiğim ve sahip olmak için babamın arabasını günde iki defa yıkadığım ayakkabılar Çin malı oluyordu.

Çocukluğum efsaneleri teker teker ellerimden kayıp giderken içimi derin bir hüzün kapladı. Bir an için üç büyüklerimizin bir Çinliye ya da Arap şeyhine satıldığını düşündüm. Kalbim sıkıştı.

Endüstriyel futbolun katlettiği efsanelerin, bir banka hesabına dönüştürülen çocukluk aşklarının, top yerine parayla oynanmaya başlanan futbolun arasında bir nefes alabilmek için, kaleci Yaşar'ın anılarını okudum, güldüm, Ogün Altıparmak imzalı formama baktım, gururlandım, futbol tarihini gözden geçirdim, iç çektim, eski maç görüntülerini izledim, heyecanlandım ama sonunda gene dönüp dolaşıp hüzün durağında indim.

Liverpool'un "Made in China" olduğu gün, futbol tarihinin kara bir günü olarak tarihe geçecek.

Hani yalnız yürümeyecektik? Oldu mu şimdi Liverpool?
Seni de efsane zannedip, içine baktığımızda "Made in China" göreceğiz?
"You will never walk alone" şarkıları yerine "你永远不会独行" yazılı pankartları mı açılacak şimdi?

Bir çocuğun hayallerinin değeri ne kadar eder?

Taklit efsanelerden bıktım, bana çocukluğumu verin yeter...

SK

Bataklık

Dün gece sarı ve lacivertin yanına bir de mor ekledik. Önceki yazılarımızda da sıklıkla bahsettiğimiz gibi, bunun böyle olacağının sinyalleri haftalardır gelmekteydi.

Fenerbahçe çok hazırlıksız yakalandı. Ne teknik ve taktik, ne de mental olarak hazır değildi. Genç oğlanların, bizi alımız al, morumuz mor evimize göndermelerinin en büyük sebeplerinden biri buydu.

Takıma her gelen futboolcuya bir şeyler oluyor. Daha önceden de sıklıkla izlediğimiz Stoch, hiç kendinden beklenmeyecek şekilde kırmızı kart görüyor, Kazım kendinden beklendiği gibi tribünde oturuyor, gol makinesi diye alınan Gökhan Ünal saç yoldurma makinesine dönüşüyor, İspanya gol kralı diye alınan Guiza acıların adamı oluyor, gelecek vaad eden futbolculardan Bekir geleceğini bırakmış şimdiki zamanının bile kaderiyle oynuyor, hızıyla ünlü Dia sahada nal topluyor. Fenerbahçe'de herkes ayrı bir telden çalıyor.

Peki, Fenerbahçe'de neler oluyor? Her gelen futbolcunun performansının çok altında kalması ve zamanla bunu bir alışkanlığa dönüştürmesinin sebebi nedir?

Bu işin teknik-taktik ile alakası artık yok. Fenerbahçe'de "bataklık" denilen bir psikolojik durum hastalığı var. Psikolojide sözü edilen bataklık terimi tam olarak, kötü bir durumdan çıkmak için yapılan uğraşların o durumu daha da kötüleştirmesi ve durum daha da kötüleştikçe kurtulmak için gösterilen çabanın arttırılması fakat bu artan çabanın mantık dışı yapılmasından dolayı işlerin daha da kötüye gitmesi ve bunun bir döngü haline gelip işin içinden çıkılamaz bir duruma gelmesidir.

Fenerbahçe bu duruma nasıl geldi?

Büyük hayal kırıklıkları yaşayan insanların olaylara tepkileri ve yaklaşım biçimleri değişiklik gösterir.Bazıları bezgin tavırlar sergilerken bazıları da aşırı tepkili ve hırslı olurlar. Bu olay, kötü bir durum karşısında kiminin bir tepeye çıkıp İstanbul'a küfretmesi, kimininse içine kapanıp intiharı seçmesiyle aynı mantık silsilesine sahiptir.

Fenerbahçe'de ise deyim yerindeyse feleğin sillesini yemiş futbolcu sayısı oldukça fazla. Şampiyonluğu iki defa son saniyede kaçıran hatta bir tanesinde 2 dakikalığına şampiyon olduğunu sanıp sonra kaybeden, şampiyonlar ligi yarı finalini yarım metreyle kaçıran, türkiye kupasını hiç durmadan kaybeden futbolcuların iskeletini oluşturduğu bir takım, mental olarak miladını doldurmuş demektir.

Bu futbolculardan oluşan takım, her yeni gelen futbolcuyu içine çekmeye hazır bir çöp öğütme makinesi gibidir. Bu sebepten dolayı daha 2. maçını oynayan Stoch gider garip bir kırmızı kart görür, Gökhan Gönül gönülden oynamaz, Dia koşamaz...

Fenerbahçe futbol takımının iskeleti yenilenmelidir.

Bütün bu psikolojik etkenlerin sonucunda ortaya çıkan tablo sadece futbolcular için geçerli değil tabii ki. Bu tramvayı belki de en ağır yaşayan insan, başta Aziz Yıldırım'dır. Tramvalar sonucu oluşan etkiler karar mekanizmasını etkilemekte, performans kötüye gittikçe daha da çok çabalamasına, daha çok para harcamasına sebep olmakta, sistemli kararlar alınamadığı için performans daha da kötüye gitmektedir.

Aziz Yıldırım, Fenerbahçe'yi çok yukarılara taşımış ve efsane olmayı garantilemiş bir başkandır. Kulübe katkılarını yok saymak cehalet ve nankörlük göstergesinden başka bir şey olamaz. Fakat, evrenin kanunu gereği her olayın bir doğuşu, gelişmesi ve çöküşü vardır.

Kulüp ve devlet yönetimlerinin devamlılığında önemli olan, hangi dönemde olunduğunun iyi analiz edilmesi ve eğer çöküş döneminde olunduğuna kanaat getirilirse, yeni başlangıçlara zemin hazırlanmasıdır. Aziz Yıldırım'ın yapması gereken de bu zemini hazırlamaktır.

Bu tarihten sonra alınacak en iyi aksiyon, Fenerbahçe'yi değiştirmek üzerine kurulu bir sistem inşa etmektir. Aykut'a tam destek olunmalı ve sonuna kadar arkasında durulmalıdır. Aykut, Fenerbahçe'nin Alex Ferguson'u olmaya en yakın kişidir.

Aziz Yıldırım ise şapkasını önüne koyup düşünmeli, ya bu bataklıktan çıkmak için psikolojik destek almalı ya da Ali Koç'a bayrağı devretmelidir.

İyice batmadan bir dala tutunmanın zamanı gelmiştir. Taraftar olarak bu dalı uzatma görevi ise bizlere düşmektedir.

SK

Anamızın Ligi

Bir hafta sonu yazısı olduğu için üslubu biraz hafif bir yazı olabilir fakat bahsettiği konu oldukça ağır.

UEFA,Mallorca kulübünün mali yükümlülüklerini yerine getirememesi sebebiyle Avrupa Ligi'ne katılma hakkını iptal etti.

Bu haberi okurken bir Türk futbolsever olarak tam olarak anlamlandıramadım. Mali yükümlülüklerini yerine getirmek derkenne kastediliyordu? Bizim alıştığımız türden cümleler değildi bunlar.

Haberin devamında yazan ise; "Kulübün 70 milyon euro civarında borcu olduğu tahmin ediliyor. Mallorca davası, UEFA'nın "Finansal Fair Play" hedefine bağlılığının kanıtı olarak görülebilir. UEFA, kulüplerin gelirlerinden fazla harcama yapmasının önüne geçmeye çalışıyor."

Birdakika..

.

UEFA,kulüplerin gelirlerinden daha fazla harcama yapmasının önüne mi geçmeye çalışıyor? 

Emin olmak için bir daha kontrol etmek ihtiyacı hissettim. Türkiye,UEFA ülkelerinin arasında değil mi? Kontrol ettim öyleymiş(!).

Biraz araştırma yaptığımızda üç büyüklerin gelir ve giderlerinin ne olduğuna bakıldığında aşağıdaki tablolar karşımıza çıkıyor.

Fenerbahçe 2009 yılı bilançosunun gelirler hanesinin 274 milyon 9 bin 598lira 32 kuruş, giderler hanesinin de 277 milyon 581 bin 755 lira 29 kuruş olarak gerçekleştiği bildirildi.

Beşiktaşın gelirleri yaklaşık 100 milyon lira,  borç tutarı ise 141milyon 690 bin 773 lira. Beşiktaş'ın mali durumu hakkında bilgi bulmak çok zor. Her tablo farklı bir şey anlatıyor. Bulabildiğim en güvenli rakamlar bunlar. 

Galatasarayın 2009 yılı geliri 133,5 milyon dolar, gideri ise 145,5 milyon dolarolarak açıklandı.

Bu sonuçlara tabii ki şaşırmadım fakat asıl şaşırdığım konu bizim hala nasıl olup da Avrupa'da müsabakalara çıkabildiğimizdi.

Yeni sezonda harcanılan paralara ve uygulanan politikaya baktığımızda,bu tabloların düzelmesi yönünde bir umut ışığı gözükmüyor.

Görülen tek ışık Guti'nin sarı saçlarından parlayan güneş ışığı. Eh o da hepimize yeter sanırım. 

Gelecek senelerde, anamızın liginde görüşmek üzere.

SK...

Tarih Yazdık

Büyük(!) takımlarımızın sadece iddaacıların bildiği takımlarla oynadıkları maçları devam ediyor.

OFK Belgrad, Viktoria Plzen ve Young Boys... Çoğumuzun adını bile bilmediği bu takımlar Türkiye'nin en büyük takımlarının havalarını teker teker söndürüyor.

Takımların karşılaştırmalı olarak değerlerini incelersek ilginç bir tablo karşımıza çıkıyor.

FB 123 milyon 50 bin Euro - Young Boys 24.500.000 Euro
BJK 102 milyon 500 bin Euro - Viktoria Plzen 8 milyon Euro
GS 90 milyon 600 bin Euro - OFK Belgrad 10.500.000 Euro

Kağıt üzerinde, Fenerbaçe rakibinden 5 kat, Beşiktaş yaklaşık 13 kat, Galatasaray ise neredeyse 9 kat daha değerli. Bu değer farkının skorlara yansımasının nasıl olduğuna ise hep beraber şahit olduk.

Takımların güçlerini ortaya çıkartmak için argüman olarak kullanılan kağıt üzerindeki takım değerlerinin ne kadar yanıltıcı olduğu da bir kez daha görüldü.

Fenerbahçe, bu takıma 123 milyon Euro yatırdığı için güçlü mü yoksa enayi mi? Ya Beşiktaş? Ya Galatasaray?

Bu rakamlar, bizim takımların güçlü olduklarını mı gösteriyor yoksa futbolcularına hakettiğinden fazla para verdiklerini mi?

Biraz düşününce tablonun ne kadar acı olduğunun farkında mısınız?

Young Boys'un sağ açığı ne kadara oynuyor? O oyuncu Fenerbahçe'de olsa ne kadar alırdı?

Sorular, sorular...

Hep kendimize sorduğumuz bu soruların artık yetkili kişilere de yönlendirilmesinin ve Türkiye'nin içinde bulunduğu ekonomik şartlarla dalga geçercesine, ne idüğü belirsiz adamlara milyonlarca euro akıtanlardan hesap sorulmasının zamanı gelmedi mi?

Buralara nasıl geldik?

Eskiden üç büyüklerin formasını sahaya koysan şampiyonluğa oynarlardı. Bu yüzden yapılan transferlerin yerinde olup olmaması çok da önemli olmadı. Kim gelirse gelsin nasıl olsa gene şampiyonluğa oynanacaktı. Arada sırada bir Avrupa takımına karşı da maç kazanıldı mı tamamdı.

Başlıklar hemen hazırdı: "Tarih yazdılar."

30 yaşındayım ve bugüne kadar bu başlığı onlarca defa gördüm. Hep tarih yazdık ama tarihin bizi yazdığını, UEFA kupası hariç, görmedim. Hep yazıp çizdik ama yazıp çizdiğimiz kadar aksiyon alsaydık bugünkü duruma düşmezdik.

Neyse ki, devir değişmeye başladı. Türkiye'de Trabzon'dan sonra bir Anadolu takımı şampiyon oldu. Eskişehir, Kayseri gibi takımlar güçlenmeye başladı. Artık kazanmak için formadan ziyade oynamanın da gerekli olduğu görüldü.

Bütün bunların sonucu olarak büyük takımların lig sonundaki sıralamalarında düşüşler görüldü. Bu düşüşler sıklaştıkça, yönetimlerinin sorgulanması da kaçınılmaz oldu. Avrupa'da ki rezilliğimizi "Tarih yazdık!" gibi ezik başlıklarla kapatmaktansa, iç ve dış performanslar sorgulanmaya başlandı.

Yukarıda yazılan örnekler bir değişimin yavaş da olsa başladığının habercisi. Türk futbolunun ileriye gidebilmesi için esmesi gereken değişim rüzgarları yavaş yavaş kendini hissettiriyor. En büyük dileğim, bu değişimin Avrupa şampiyonasına veya Dünya Kupasına kadar gerçekleştirilebilmesi. Eğer gerçekleştiremezsek bugün içinde bulunduğumuz durumdan çok daha kötü durumlara düşeriz.

Süreç devam ediyor...

Bu süreç sonucunda ya tarih yazmaya(!) devam edeceğiz ya da tarihin bizi yazmasını sağlayacağız.

Artık, umarım biz yazmayız...

SK

Aykut!!! İstop!!!!

Fenerbahçe'nin alışık olduğumuz Avrupa performansından sonra yazılıp çizilecek bir sürü detay bulunabilir. Bu detayların analizi sonucunda teknik çözümler bulunması da olasıdır fakat bütün bu detayların arasında beni en çok düşündüren ise oyuncuların sahadaki vurdumduymazlığıydı.

Takımda sistem namına hiçbir şey göremedik. Zaten, isteğin ve ciddiyetin olmadığı yerde sistemin olup olmaması çok da bir şey değiştirmez. Fenerbahçe bu mental durumuyla isterse 10-10-10 oynasın, gene taraftarlarını depresyonun doruklarına çıkarmayı başaracaktır.

Fenerbahçe tek kelime ile hazırlıksızdı. Dün yazdığım "Young Boys" yazısında da aslında bu durumu belirtmiş ve irdelemeye çalışmıştım.

Kolektif futbol oynayan bir takım olmak istiyorsanız öncelikle sahada yardımlaşmanın üst düzeyde olması gerekir. Kendi oyununuzu rakibe kabul ettirebilmek için fiziksel olarak üst düzeyde olmalı ve rakibe de pozisyon vermemelisiniz. Bütün bunları yapabilmek için de bir zahmet, maçı ciddiye almalısınız.

Topu alanın ileriye gittiği, mahalle maçı organizasyonu kıvamındaki futbolcu topluluğunun amaçsızca yan pas yaptığı, stilleri birbirlerine hiç uygun olmayan ileri uç elemanlarının ümitsizce pozisyonlara girmeye çalıştığı ve kalecisinin maçın adamı seçildiği bir takımın başarılı olması beklenemezdi.

Maç içinde beklenmedik bir olay daha oldu. O da, 38 şut çeken, 12si kaleyi bulan, 3 topu direkten dönen Young Boys'un attığı gol sayısının sadece 2'de kalmasıydı. Forvetlerinin daha becerikli olmaları halinde şu anda konuşulan konuların çok farklı olacağı aşikardı. Young Boys 5-6'yı bulur o zaman da Kadıköy bile fayda etmezdi. Neyseki Volkan ve Aykut şanslı günlerindeydiler de Liverpool maçından daha beter bir skorla karşılaşmadık. O zaman atan Liverpool olduğu için hadi bir derece kabul eder gibi olduk ama herhalde bu takımdan öyle fark yeseydik anons skandalını bile geride bırakacak bir olaya imza atmayı başarırdık.

Maç içerisindeki oyuncuların davranışları ise Fenerbahçe forması giymenin hayaliyle yaşayan pek çok genç futbolcuya hakaret niteliğindeydi. Bu kadar vurdumduymaz, bu kadar oynadığı takımın büyüklüğünün farkında olmayan oyunculardan kurulu bir topluluk uzun zamandır görmemiştik.

Kazım kardeşimiz için ise ayrı bir paragraf açmak istiyorum.

Bu oyuncunun tavırları ilk geldiği günden beri aynı. Bir kez olsun kendini düzeltme yönünde bir çaba içerisine girmedi. Adamı başka takıma gönderdiler, açılmadan iade edilmiş gibi aynı şekilde geri geldi. Fenerbahçe takımında oynamanın ne demek olduğunu bilmediği için de bu şekilde devam edecekmiş gibi gözüküyor. Fenerbahçe'nin tarihi konusunda da en ufak fikri olduğunu zannetmediğim bu zat-ı muhterem gene yapacağını yaptı ve futbol tarihine geçebilecek bir kırmızı kart görmeyi başardı.

İstop oynamayı seven bu arkadaş topu havaya atarken "Aykut!" diye bağırmış olmalı ki maçtan sonraki yorumlarda gördüğümüz kadarıyla top Aykut'da kalmış. Aykut, "İstop!" dedi ve herkes durdu. Şimdi herkes Aykut'un topu havaya attığında kimin adını söyleyeceğini bekliyor.

Umarım söyleyeceği isimler birden fazla olur çünkü, bu takım Fenerbahçe'ye yakışmıyor.

SK

Young Boys

Fenerbahçe'nin başrolünde olduğu "Avrupa'da bir Türk" isimli korku filminin galası bu akşam saat 21:15'de başlıyor.

Entirika, şiddet, korku ve heyecan dolu bir film daha bizleri bekliyor.

Bu filmi bize devamlı şekilde izletenler ise hala rejisör koltuklarında oturup, modası geçmiş oyuncularla birlikte kimsenin izlemek istemediği ve anlamadığı sanat filmleri tadında filmler çekmeye devam ediyorlar. Bu filmi devamlı izlemek zorunda olan bizler de başımız önünde bilet gişesinin önünde kuyruğa giriyoruz.

Her sene olduğu gibi Avrupa kupası maçlarına eksik ve hazırlıksız başlıyoruz. Takımın başında bin bir türlü olay olduğu için geç getirilmiş yetenekli bir hoca, bu yüzden yeni sistemin oturmadığı bir takım, elden çıkartılamayan isteksiz oyuncular ve kafamızda binbir türlü soru işaretleri ile beraber elele, bilinmezliğe doğru yolcuğumuza devam ediyoruz. 

Türk işi çalışmanın ürünleri hep yumurta kapıyı iki defa çalınca ortaya çıktığından dolayı, biz de bekleye bekleye yeni sezona hazırlanıyoruz.

Peki, Avrupa'nın büyük takımları yeni sezona nasıl hazırlanıyor?

Sistemli ve büyük takımların transfer politikaları incelendiğinde kısa-orta ve uzun vadeli olarak şekillendiği görülür.

Uzun vadeli transferler alt yapı ve scouting yardımıyla belirlenir. Yenetekli ve genç oyuncular ufak meblağlar ödenerek takıma kazandırılır veya alt yapıdan çıkartılır. Bu tip transferlerden uzun yıllar yararlanılır ve genellikle yüksek kar elde edilir.

Uzun vadeli transfer politikası için en önemli örnek Barselona'dır. Messi'nin  yeteneklerini daha çocukluğunda farkına varıp geliştirmesine ön ayak oldular. Büyüme hastalığı olan bir çocuğun hem hayatını kurtardılar, hem de bizlere Maradona'dan sonra gelmiş en büyük futbolcuyu izleme şansını verdiler.

Orta vadeli transferler ise genellikle takımın iskeletini oluşturan kadrodur. Takıma kısa sürede uyum sağlayabilecek, kendini kanıtlamış ve nispeten tecrübeli oyuncular için çalışma yapılır.

Orta vadeli transfer politikası için Bursaspor hakkında tez bile yazılması gereken çok önemli bir örnektir. Küme düşmeye oynayan bir takımın kısa sürede toparlanıp, akıllı transferlerle şampiyonluğa uzanan öyküsü, pek çok takım için ders niteliği taşımaktadır.

Kısa vadeli transferler ise genellikle yaşlı ve kariyerli futbolcuların, forma sattırsın, takımda hava oluştursun, tirübünleri harekete geçirsin diye transfer edilmesiyle gerçekleştirilir. Genellikle 1-2 sene oynarlar sonra da Katar'a veya kendi ülkelerine dönerler.

Kısa vadeli transferlerde ise son dönemdeki en önemli örnekler Robeto Carlos ve Guti'dir.

Avrupa'da başarı mottosuyla yola çıkan takımlarımızın yukarıdaki sistemlerin hangisini uyguladığı tartışılabilir fakat hangisini uygulamadığı çok açık. Uzun vadeli transfer politikası...

İspanya milli takımı Dünya Kupasını kaldırırken birbirlerine sarılan futbolcular 10 yaşından beri beraber oynuyorlardı. Öyleki, Xavi pas verdiği adamın çocukluğunda altını ıslattığını bile biliyor olabilir. Barselona'da başarıyı aynı oyuncuları bünyesinde toplayarak gerçekleştirdi.

Türkiye'de böyle bir kolej takımı havası Metin-Ali-Feyyaz'lı Beşiktaş'dan beri maalesef olmadı.

Bu akşam Young Boys-Fenerbahçe maçı var. Peki, Fenerbahçe'de kaç tane "young boy" var? Acı gerçek şu ki, Fenerbahçe'nin şu anda altyapıdan gelen Semih dışında oynatabileceği oyuncusu yok.

Maçtan önce bu konuda "0" çekerek geleceğini kaybeden Fenerbahçe, kendi young boylarını kaybettikten sonra bu akşamki Young Boys'a karşı kazansa ne olur, kazanmasa ne olur.

SK

Rüyalarda Buluşuruz

Süper Lig için geri sayımda sona yaklaşırken büyük takımlarımız, zamanında daralmasıyla birlikte oyuncu transferlerine iyice hız verdiler. Son bombayı Guti ile Beşiktaş patlatırken, Fenerbahçe ve Galatasaray daha suskun bir görüntü çiziyorlar.

Beşiktaş, kağıt üzerinde oldukça iyi durumda gözükse de geçen senenin Galatasaray'ının yaşadığı düş kırıklığını da unutmak mümkün değil.

Her transfer döneminde milyonlar harcamayı kendisine ilke edinmiş Fenerbahçe ise şaşırtıcı bir biçimde Aykut'un etkilerini hissettirmekte ve akıllı transferler yapmakta. Bu transferlerin sonuçlarının uzun vadede ortaya çıkacağı düşünülürse taraftarların sabırlı olmaları gerektiği açık. Her sene sistemsiz, mantıksız ve alelacele kurulan takımlar için sabırlı olması gerektiği söylenen taraftarın da bunca zaman sonra ne kadar sabırlı olabileceği de ayrı bir tartışma konusu.

Bunların haricinde Bucaspor'un kendisini bir üst lige çıkaran bütün takımını dağıtması, Bursaspor'un sakat Insua’yı transfer etmesi gibi haberler, futbol geyik muhabbetlerini şenlendirmeye devam ediyor.

Gelen geliyor da, bize ne katıyor?
Türk futbolundaki en önemli problem, yapılan yabancı transferlerinin çoğunun yetersiz veya verimsiz olması. Gelen yabancı ne kadar iyi ve kariyerli olursa olsun Türkiye'de 2-3 ay sonra kafasını kaldıramayacak hale geliyor. Premier Lig'de arap atı gibi koşan adamlar, buraya gelince sütçü beygirine dönüşüyor. Görecelik kuramı gereği bunca kötünün içerisinde biraz koşan adam gördüğümüzde de omuzlarımızda taşıyıp uğruna şarkılar yazıyoruz. Ernst için dünyanın en iyi orta sahalarından biri diyenlerle bile karşılaşabiliyoruz.

Türkiye için alışılagelmiş bu düşük performansın sadece futbolcularla alakalı olduğunu düşünmek ise kendimizi kandırmaktan başka bir işe yaramıyor. Bu futbolcuları bu kadar verimsizleştiren etkenlerin ne olduğunun bulunması ve buna göre gerekli aksiyonların alınmasının şart olduğu gözüküyor.
Biraz beyin fırtınası yaparak bu etkenlerin üzerinde durmaya çalışalım.
Öncelikle, bir insana gereğinden fazla değer verme, yani dünyada bilinen adıyla "overrating", o kişinin performansını arttırmaktan ziyade uzun vadede psikolojik çöküşlere neden olur. Hatırlıyorum, büyük takımlardan biri bir futbolcu almıştı. Adamcağız o günleri anlatırken, havaalanında kendisini karşılayan binlerce insanı görünce şoka girdiğini ve "Acaba Pele'mi geldi?" diye arkasına baktığını söylemişti.
Gelen futbolcu bile kendisini o derece değerli görmezken bizim, Almanya 2.liginden gelen adamları ilah yapmamız sorunun başlangıcını oluşturuyor.
Bu ilgiye alışmamış olan futbolcu, mental olarak hazır olmadığı için kendisini bir anda en tepelerde bulup, ilk maçındaki hatalı hareketinde tirübünlerden gelen ve sonrasında sıkça duyarak anlamını öğreneceği anasıyla alakalı vecizeleri duyunca bir anda yere çakılıyor. Hele bir de maç kaybettikten sonra sokağa bile çıkamıyor olması gerçeği de olaya noktayı koyuyor.
Mental seviyedeki bu değişiklikler, beraberinde motivasyon sorunu ve stresi getiriyor.
Futbolcuyu dibe vurdurmaktaki bir sonraki adım ise profesyonel yaklaşımın olmaması.
Avrupa'da oynayan futbolcu belirli bir sistemin içinde olmaya alışıktır. Maaş ödemelerinden tutun da, antrenman stiline, sahadaki oyun planından, yediği içtiğine kadar hesaplanan bir sistemin içinden gelip de Türkiye'deki "hadi koçum", "yürü koçum" sistemine ayak uydurmakta zorlanması son derece doğaldır.
Soyunma odasına başkanın indiği, amigoların racon kestiği, taraftarın taktik verdiği, bara giden futbolcunun hain muamelesi gördüğü canım ülkemde, yabancı futbolcunun performansının nasıl yükseltileceğini bırakın, aynı seviyede tutulması bile bir mucizedir.
Türkiye'de oynanan futbol, özellikle kaliteli yabancılar için, oldukça zorlayıcı bir ortam oluşturuyor. İtalya liginde oynayan yumuşak stilli oyuncuların, bacakları ellerinde evlerine dönmeleri gibi, bizim ligimizde de 2. hafta aşil tendonu yırtıkları veya tarak kemiği kırıklarıyla karşılaşan top cambazlarının çoğu, artık anca evlerinde top sektirebiliyor.
Bütün bunların sonucunda ise, yuhalanan yıldızlar, parası ödenmeyen futbolcular, Avrupa’da başarısızlık, sistemsizlik ve havaya saçılan paralardan oluşan kabus bir tablo ortaya çıkıyor.
Bu kabustan kurtulabilmemiz için öncelikle uyanmamız gerekiyor.
Gereksiz yabancılara verilen milyonların alt yapılara aktarılması, genç futbolcuların yetiştirilmesi için gerekli sistemin oturtulması, 1 milyona 14 adet Guiza alınabilecekken, 14 milyona 1 adet Guiza alınmaması, yani akıllı transfer politikalarının uygulanması ile uyanmaya başlanılmalı.
Büyük takımların ön ayak olacağı altyapı yatırımları Türk futbolunun önünü açabilecek tek çözümdür.
Ya bu uykudan uyanırız ya da karabasanlarla dolu sezonlarda yaşayıp, Şampiyonlar Ligi Kupasını veya Dünya Kupasını anca rüyalarımızda görürüz.
SK

İsyan, Özgürlük ve Umudun Doğuşu

1900'lü yılların başı.

Pırıl pırıl bir sahil, ormanlık alanlar, geniş araziler, tertemiz bir hava, Suadiye, Caddebostan, Kalamış gibi incilerle süslenmiş İstanbul'un gerdanında, ışığıyla her yeri aydınlatan bir fener ve bu fenerin işaretinin topladığı insanların spor aşkının alevlendiği yıllar. 

Moda'da yaşayan La Fontaine, Giraud, Whittall, Charnaud, Pears ve Armitage ailelerinin "Kadıköy Football Association" kulübünü kurup, müslüman gençleri kıskançlıktan çatlatmaları 1897 yılına tekabül etmekteydi. Müslüman gençlerin ilk kulübü kurmayı elin ingilizlerine bırakmalarının sebebi ise ingilizlerin futbolun sözde mucidleri olmalarından değil, kendilerinin herhangi bir dernek veya kulüp kurmalarının yasak olmasıydı.

En sonunda, bu duruma dayanamayan babayiğit gençlerden, deniz öğrencisi Fuat Hüsnü Kayacan, eski hariciyecilerden Reşat Danyal ve Mehmet Ali "Black Stocking FC" kulübünü 1899 yılında kurdular. İngilizce isim alarak hükümeti kandırmayı denemiş olsalar da, ilk maçlarında güvenlik güçleri tarafından hastaneye kadar kovalandılar.

Tarihe damga vuranlar, zorluklar karşısında kararlılıkla fikirlerini sonuna kadar savunanlar olduğundan mütevellit, bu yazıyı yazmama sebep olan, ve milyonlarca kişiyi peşinden sürükleyen büyük bir kulübün temellerini atan bu gençler de asla vazgeçmediler.

Bu ısrarları, 1902 yılında "Kadıköy Futbol Kulübü"'nü kurmalarıyla sürdü. Aynı şekilde ısrarlı olan hükümetin bu kulübü de kapatması şaşırtıcı değildi. 

Yılmadılar, devam ettiler. İnandıkları yoldan dönmediler ve sonunda 1907 yılında "Fenerbahçe Futbol Kulübü"'nü kurdular.

Bu sarı-beyaz formalı gençlerin Papazın Çayırı'na inişiyle artık hiçbir şey aynı olmayacaktı.

Spor alanında bunlar yaşanırken, Osmanlı İmparatorluğunu çok acı günler beklemekteydi. 1920 yılının Mart ayında işgal kuvvetleri İstanbul'u işgal etti. Türk milleti, Mustafa Kemali'ne kavuşmak için bir süre daha beklemek zorunda olduğundan, bu dönemde halkın moralini yüksek tutmak ve işgalci kuvvetlere karşı oluşan nefreti uygun bir biçimde kanalize edebilme görevi işte bu sarı-beyaz formalı gençlerin omuzlarına yüklendi.

İşgal kuvvetlerinin takımlarıyla yapılan maçlarda Fenerbahçe'nin kazandığı başarılar, Fenerbahçe'nin kimliğini birden bire yerel bir takımdan ulusal bir fenomen haline dönüştürdü. Artık, cephedeki askerler Fenerbahçe'nin başarılarıyla seviniyor, taraftar sayısı gün geçtikçe artıyordu.

Fenerbahçe, futbolun sadece futbol olmadığını bir kez daha kanıtlıyordu.

Türkiye'de futbolun bu kadar önemli olmasının altında yatan gerçek sebep, bir milletin başkaldırışının sembolü olmasıdır. Kendisini siyasi ve askeri arenada yenenlerle hesaplaşabileceği tek yer olmasıdır. İşte bu genetik miras yüzünden, 1. tur elemelerinde bile herhangi bir Avrupa takımına gol attığımızda ağlamaklı olur, kendi takımımız olmasa bile bir Türk takımı başarı kazandığında tura çıkarız.

Fenerbahçe aşkı isyanla doğmuştur. Güçlü olduğunu zannedip ezene karşı bir başkaldırıdır. Bu aşk ile birlik olunmuş, bu aşk ile büyük olunmuştur.

Büyük olmak demek sadece kaç adet kupa kazandığın değildir. Temsil ettiğin değerlerin ne kadar önemli olduğu da büyüklüğü belirler.

Fenerbahçe bir aşktır, sevgidir, isyandır, mücadeledir, kurtuluştur, özgürlüktür. Bütün bunların ötesinde milyonlarca kişinin sevgisiyle büyüyen, insan olmaya dair bir inançtır.

Lefter'i, Ogün'ü, Can Bartu'su, Asker Mehmet'i, Rıdvan'ı, Oğuz'u, Aykut'u ve daha niceleri... Hepsi bu inançla yoğrulup Fenerbahçe'yi daha da yükarılara taşıdılar. Endüstriyel futbol zırvalarından bağımsız olarak hep bu sevgiyi ve inancı ön planda tuttular.

Maçları seyrederken milyonlarca kişi atak yaptık, orta kestik, gol attık, gol yedik. Üzüldük, sevindik. Fenerbahçe kazanınca tirübünde tanımadığımız adamlarla kucaklaştık. Hiçbir şekilde beraber olamayacak insanlar olarak tek vücut olduk.

Fenerbahçe'li olduk!

Doğduğun güne de, seni tanıdığım güne de binlerce şükürler olsun.

Doğum günün kutlu olsun Fenerbahçe...

SK

Bir Finalin Hikayesi

Futbol harici her şeyin konuşulduğu bu dünya kupasının finali de kendisine yakıştığı gibi oldu. Futbol dışında konuşulacak o kadar fazla konu var ki, hakkında değil blog kitap yazmak gerekir.

Hollanda, maça tam beklenildiği gibi, oynatmamak üzerine çıktı fakat, Hollandalı futbolcular, Bert van Marwijk'in "oynatmayın!" taktiğini yanlış anlayıp "bu maçtan sonra da oynatmayın" olarak algılamış olacaklar ki, İspanyolların bacaklarını kırmak için ellerinden geleni yaptılar.

Bu taktik işe yaradı. İspanyollar bildiğimiz atak varyasyonlarının hiçbirisini ilk yarıda gerçekleştiremediler. Her İspanyol'un başında üç Hollandalı futbolcuyu gördük. Birisi oynamaya, öbürü oynatmamaya çalışan iki ekibin mücadelesinin ilk yarısı kısır bir döngü içerisinde 0-0 bitti.

İlk yarıda futbol namına güzel kareler göremesek de karate sporu yapanlar için heyecan verici enstantanelere sahne oldu. Özellikle Xabi Alonso'nun kaburga kemiklerini içeri sokmayı denemek için bir uçan tekme atan De Jong'un tirübünde oturan Miyagi ustadan büyük alkış aldığı görüldü.

Bu hareketleri bir futbol hakeminden ziyade karate hakemi edasıyla izleyen Howard Webb ise sık sık kartlarına başvurarak işi iyice çığrından çıkardı. Avantajları kesti. Otorite kuramadı. İşin açıkcası, bu maç için hafif kaldı.

İkinci yarı başlarken Hollanda ilk yarı da istediğini elde etmiş ve İspanya'yı kitlemeyi başarmıştı fakat, İspanya'yı bu şekilde durdurabilmek için harcanılan efor Hollanda'yı oyundan düşürdü ve Hollanda'nın insanüstü enerjisi 70'li dakikaların ortalarına doğru tükendi. O dakikadan sonra da İspanya bildiğimiz futbolunu oynamaya başladı.

Bu arada, 100 metre koşucusu olacakken yanlışlıkla futbol sahalarına düşen Robben'in kaçırdığı iki gol Hollanda için dönüm noktası oldu.

İlk gol pozisyonunda top, şans eseri Casillas'ın ayaklarına çarpıp çıkarken, ikinci pozisyonda Puyol'un kendi ekseni etrafında 360 derecelik imkansız ve ağızları bir karış açık bırakan dönüşüyle beraber Robben'in ayağına kaymasıyla kaçırıldı.

Puyol, havada kendi etrafında dönerken İspanya'nın şansını da döndürüyordu....

Tabii, İspanya'nın kaçırdığı inanılmaz pozisyonlar da İspanya nüfusunun yaşlı kesiminde bir kalp krizi fırtınası estirdiyse de, en sonunda İspanya bayrağı altındaki Katalan Iniesta son sözü söyledi.

Katalan ileride golu atarken, kalede İspanyol ağlıyordu.

Dört dakika boyunca, İspanyollar hem ağlayıp, hem oynamaya çalıştılar.

Maç bittiğinde ise bugüne kadar konuşulmuş her şey unutuldu. Politikanın ne kadar saçma, sanal düşmanlıklar yarattığı, sporun ise politikanın açtığı çatlakları nasıl birleştirdiği görüldü. Dün orada tek bir millet vardı ve futbolun en büyük kupasını tarihlerinde ilk defa kazandılar.

Ne mutlu onlara... Darısı bizim de başımıza. Her alanda...

Futbolu oynayan maçı kazandı, oynatmayan kaybetti.

Teşekkürler İspanya...

SK

Roma'yı önce yaktılar sonra batırdılar. Ateşin sıçramasına az kaldı...

A.S. Roma'nın iflas ettiği ve bankaya devredildiği duyuruldu.

Bu olay bir milattır.

Tehlike çanlarının çaldığının artık Türkiye'de de duyulmasının zamanı geldi. Kulüplerin şu anki finansal yapıları devam ederse FIFA'nın ekonomik kıstaslarına uymadığı için pek çok kulübümüz Avrupa arenasında sahne alamayacağı gibi bir aşağı lige düşürülme tehlikesiyle de karşı karşıya kalacak.

Quaresma, Guiza, Baros gibi futbolcular iyi de, uzun vade de devamlı elde patlayan transferler olmaları sebebiyle kartlı bir yatırım aracı olamıyorlar maalesef.

Fenerbahçe, finansal açıdan daha rahat olsa da Beşiktaş ve Galatasaray'ın durumları hiç iç açıcı değil.

Yakın zamanda önlemler alınmaya başlanmazsa Fenerbahçe, Galatasaray ve Beşiktaşı ikinci ligde top koştururken İnegölsporun forveti için çekişirken bulabiliriz.

Artık üç paralık adamları değerlerinin çok daha üzerini verip getirme döneminin sona ermesi gerekli.

En açık örnek Lugano. Geçen sene Fenerbahçe'den ayrılmak istedi. Fenerbahçe'de güle güle dedi. Adam her kulübü dolaştı ve Avrupa'da en fazla önerilen para Fenerbahçe'nin verdiğinin yarısına bile anca yaklaşabildi. Bu da paşa paşa döndü tabii. Şimdi dünya kupasındaki performansına göre daha fazla para alma ihtimali olduğundan Lazio ile anlaşmak üzere.

Paraları bu şekilde çılgınca harcayarak başarılı olunamadığını açık şekilde gördük. Sistem kurmak yerine dünyanın kaymış yıldızlarını toplamanın kimseye bir faydası dokunmadı.

Bu paralar artık alt yapıya aktrarılmalı. Varsın 10 sene Avrupada bir şey yapılamasın. Sanki, şimdi çok mu başarılıyız? A milli takımın hali ortada. Bu ülke, kendi çocuklarına yatırım yapmak yerine elin oğullarına milyonlarca euro verdiği sürece bu süreç böyle devam edecek. Ne zamanki kendi takımlarımızı liglere sokamaz hale geleceğiz, işte o zaman kafamıza dank edecek ama iş işten geçmiş olacak.

Artık, uyanmanın zamanıdır.

Artık, yeni Metin, Ali, Feyyaz, Rıdvanların zamanıdır.

Çok geç olmadan...

SK

Fenerbahçe'nin transfer politikası

Çok bilinmeyenli denklemlerin takımı Fenerbahçe transferlerini de bilinmezlik perdesi altında yürütmeye devam ediyor. Takımdan kim gidiyor kim kalıyor o bile belli değilken, kimlerin geleceği sorusu hala bir muamma.

Bugüne kadar gelen ve giden futbolculara baktığımızda, Fenerbahçe nispeten daha istikrarlı bir takım (en azından Beşiktaş'a göre). MALdonado ve Josico bombalarını saymazsak al gülüm, ver gülüm tarzı transferlerin sayısının azaldığını görüyoruz. Buraya kadar her şey tamam fakat, asıl soru ilgili transferlerin yararlı olup olmadığı.

Bu transferleri irdelemeden önce Türk takımlarının genel halini bir mercek altına alalım.

Üç büyükler için bile olsa Türk takımlarının yurtdışından futbolcu alırken büyük handikapları var. Öncelikle, herhangi bir futbolcuyu Avrupa'dan Türkiye'ye getirmek isteniyorsa Avrupadaki fiyatının minimum %30-40 fazlasını vermek gerekiyor. Bu açıdan Katar emirliğiyle yarışıyoruz diyebiliriz. Diğer bir konu ise buraya gelen yetenekli futbolcuların motivasyon sorunu. Ortega, Anelka, Roberto Carlos gibi nice yetenekli futbolcu geldi fakat Chelsea karşısına çıkmaya alışmış adam Büyükşehir Belediye'ye karşı ne yazık ki motive olamıyor.

Bütün bunların sebebi ise ligimizin futbol kalitesinin düşük olmasından kaynaklanıyor. Futbol kalitesi üst düzey bir ligin takımları da üst düzeyde olacağı için Şampiyonlar Ligi'ne ve UEFA'ya çok daha fazla takımla katılacaktır. Başarıların da beraberinde gelmesiyle yetenekli yabancı futbolcuların Türkiye Ligi'ne bakışları da değişecektir.

Ayrıca, Türkiye'de ki profesyonellik algısının Avrupa'dan çok daha aşağıda olduğu bir gerçek. Büyük takımların hala Yıldırım derebeyliği, Polat obası, Demiroren vilayeti şeklinde yönetiliyor olması ve sistemsizlik futbolcu performanslarının normalden çok daha aşağıda olmasına sebep olmaktadır.

Ne zamanki büyük takımlar gerçekten Avrupada da büyük olurlar, küçük takımlar ise en azından bir Premier Lig orta sıra takımı seviyesine çıkarlar, işte o zaman yabancı futbolcu transferlerindeki handikaplar birer birer mazide kalır.

Yazının bu kısmına kadar saydığım etkenler bütün takımları olduğu gibi Fenerbahçe'nin transfer politikasını da ister istemez etkiliyor.

Fenerbahçe'deki asıl sorun ise transferlerin takım yapısına uygun yapılmaması. Senelerdir hızlı, patlayıcı, açık alanca iş yapacak forvet tipleri tercih ediliyor. Bu forvetlerin kralı Anelka geldi, Nobre'nin yedeği oldu. Fenerbahçe'den ayrıldı, gitti Premier Lig gol kralı oldu. Sonra aynı tip Kezman transfer edildi. Gönderilirken arkasından bir tef çalınmadı. Sonra Guiza geldi. Aynı tip adam, aynı dertler... Son ikisinde de Semih performansıyla alınan forvetlerden çok daha yararlı oldu.

Biraz dikkat edilirse başarılı olan forvet tiplerinin (Nobre, Semih) ceza sahası içerisinde aktif, fırsatçı, sprinter özellikleri olmayan, son vuruşları iyi forvetler olduğu görülür. Buna rağmen transfer edilen forvetlerin bunların tam tersi yapıda olduğu gözlemlenebilir.

Sonuç ise, Kezman sahanın içerisinde ağlayarak "Help me" diye bağırır, İspanya ligi gol kralı Guiza direklere sarılıp ağlamaklı suratıyla manşetlere çıkar. Şimdi de saç sakal birbirine karışmış Fenerbahçe'den kurtulmayı bekliyor.

Fenerbahçe ya bu tarz  oyuncularla oynayabileceği şekilde sistemini değiştirecek ya da sistemine (yani Alex'e) uygun oyuncu alacak.

Fenerbahçe'nin tartışmasız en yararlı futbolcusu Alex. Yıllarca koşmuyor, savaşmıyor, ağır denildikçe o inadına gollerine ve asistlerine devam ediyor. İddia ediyorum Brezilya milli takımında Alex olsaydı Dünya Kupasında çok daha farklı bir görüntü çizebilirlerdi. Şunu da kabul etmek lazım, Alex bu yeteneklerinin üzerine bir de koşuyor olsaydı biz şu an onu Barselona'da seyrediyor olurduk.

Buna rağmen Alex'in oyun yapısı takımın taktitğini de belirlediği için Avrupa'da başarılı olunması çok zor çünkü, Fenerbahçe orta sahası, Emre hariç, koşmuyor. Özer, Mehmet Topuz, Alex, Emre dizilimi Avrupa standartlarına göre fazla yumuşak kalıyor. Avrupada başarılı olan takımları incelediğimizde orta sahalarının çok kuvvetli ve ısıran adamlardan kurulu olduğunu görüyoruz.

Bütün bunların sonunda ise konu Fenerbahçe taraftarının ne istediğinde düğümleniyor. Fenerbahçe taraftarı, her maç kazanılsa bile Lucescu'nun Beşiktaş'ı gibi skorlar hep 1-0 olursa memnun olmaz. Fenerbahçe taraftarı oynanan oyunun iyi olmasını, göze hoş gelen futbolu, takımını devamlı atak halindeyken görmeyi sever.

Bütün bu istekler ise var olan sistemde gerçekleşemez. Fenerbahçe sistemini ikili forvete döndüp orta sahasını kuvvetlendirmelidir. Atak varyasonlarının sadece Alex'e bağlı olmadığı bir sisteme geçmek zorundadır.

Yeni dönemde Aykut Kocaman ile birlikte İngiltere'dekine yakın bir menajerlik sistemine geçilmesi umut verici. Yönetim de Aykut hocanın arkasında durur ve sistemli bir yönetim tarzına geçerse başarının beraberinde gelmesi kuvvetle muhtemel.

SK

Viva España

İspanya'nın baş döndürücü pas trafiğiyle geçen 90 dakika sonunda Almanya'nın, çaresizliğine boyun eğmesiyle birlikte 2010 Dünya Kupası finalinin artık bir adı var. Hollanda-İspanya...

İspanya'nın inanılmaz kolektif oyunu, Xavi'nin yönetimindeki orta sahanın sanki PES oynuyormuşçasına yaptığı paslaşmalar, forvetlerinin çabukluğu ve bunlara takımın ruhu Puyol'un attığı muhteşem gol de eklenince Almanya için kalan tek seçenek kaderine razı olmaktı.

Bu maçla beraber gerçekten futbol oynamaya çalışan bir takımın, oynatmamaya çalışana karşı üstün gelebildiğini gördük. Almanya, ilk 25 dakika kendi sahasından bile çıkmayıp bütün konsantrasyonunu sadece İspanya'yı bozmaya kanalize etti ve İspanya ile oynarken uyulması gereken ana kuralı unuttu.

"İspanya takımı eğer sizin sahanıza yerleşmişse eninde sonunda golü atar. İspanya'yı yenmenizin yolu önde baskı kurup devamlı bir şekilde oyunu ileriye taşımaya çalışmaktır. İspanya'yı kendi sahanızda beklerseniz yenilirsiniz."

Bu kurala uyulmayınca yenilgi de kaçınılmaz oldu.

İspanya'nın bol pasa dayalı oyunu Almanların foyalarını da ortaya çıkardı.

Mesut Özil'in klasik bir teknik ama ağır orta saha elemanı olduğunu açıkça gördük. Bu tempoyla Mesut'un büyük takımda (büyük takım derken bizimkilerden bahsetmiyorum tabii ki) oynamasını bırakın, ilerleyen yaşlarında halı sahada bile zor oynar. Orta saha ve forvet hattının ise oyun kurmakta ne kadar aciz olduğu Mesut'da durunca daha iyi anlaşıldı.

Bütük teknik analizlerin ötesinde iyi futbol oynamaya çalışan bir takımı seyretmenin zevkini yaşadık ve hakeden kazandı.

Almanya'nın foyasını çıkartan İspanya bakalım aynı tarifeyi Hollanda'ya karşı da uygulayabilecek mi?

Kazansa da kaybetse de, güzel futbol oynamaya çalışarak buralara geldiği için söylenecek tek bir şey var.

"Viva España!"

SK

Orta Sahanın Dayanılmaz Hafifliği

Dünya kupası maçlarının gözümüze sokarcasına gösterdiği en önemli konu, orta sahaları güçlü olan takımların başarılı oldukları gerçeği.

Çağdaş futbolda orta sahanın güçlü olması artık eskisi gibi teknik elemanların pas trafiğinin had safhada olması (örneğin Barselona) olarak algılanmıyor. Dirençli, basan, koşan, oyunu bozan orta sahalar (örneğin Mesut Özil hariç Almanya orta sahası) tercih ediliyor. Bu da bize maçları izlerken sıkıntıdan duvarlara bakmamızı, çekirdek çitlememizi sağlayan bir etken olarak geri dönüyor. Bize oyun olarak zevk veren takımlar ise öyle ya da böyle o katı orta sahayı aşamadıkları için yenilmekten kurtulamıyor.

Bütün bunları yazdım ama herşeyin bir ortasının olması gerektiğini gene uçlarda yaşayan futbol efsanemiz Maradona bize gösterdi. Tamam, orta sahayı dirençli futbolcular yerine teknik oyunculardan kurarak seyir zevki yüksek bir takım kurana saygı duyuyorum fakat Maradona üstadımızın oynattığı 5-0-5 taktiği beni bile gerdi. Almanlar ellerini kollarını sallayarak Arjantin sahasına yerleşirken toplamda 180 gol atmış Arjantin forvetleri elleri belde yedek kulubesindeki Veron'un veya masörün bunlara aradan top atacağını zannederek 90 dakikayı tamamladılar.

Orta saha olmayınca forvette de çoğalamayan Arjantinli futbolcular, umutlarını Tevez'in uzaktan şutlarına, Di Maria'nın saçma sapan bindirmelerine ve Messi'nin 5 kişiyi ard arda çalımlayıp bir de üzerine kendini çalımlamasına bağladılar.

Bir efsane, bir efsane adayını ancak bu kadar adaylıktan uzaklaştırabilirdi. 2 metrelik, leylek bacaklı 5 tane Alman defans oyuncusunun arasına garibim Messi'yi salıp "Haydi aslanım alayını çalımla topu doksana tak" mantığıyla oynatarak hem bizi hem Messi'yi sinirden duvarlara tırmandırdı. Umarım Messi bu Dünya Kupası hezimetinden çabucak kurtulur ve biz de futbolun seyir zevkinin tavan yaptığı tarih öncesinden bir görüntü olarak izlediğimiz bu bücürü kaybetmeyiz. 

Tanrının sağ eli Suarez yarı finaldeyken Tanrının sol eli Maradona'nın olmayışı her ne kadar canı sıksa da kalan maçları en azından tek elle seyretmeye devam edeceğiz.

Umarım güçlü olan değil iyi oynayan kazanır.

SK

Portakalı soydum, ben bir yalan uydurdum

Son dakikalarda insanı yerine oturtmayan bir Uruguay-Hollanda maçını geride bıraktık. Orta sahalarını güçlü tutan iki takımın karşılaşmasında sonucu futbolun ilahları belirledi. İki tarafda uzaktan şutlarla ilk gollerini bulmasalardı sabaha kadar oynasalar gol atabilecek gibi gözükmüyorlardı.

Tam da burada her şut çeken futbolcuyu Hagi'nin sırrına vakıf edip, top havadayken 3 ayrı falso alan Jabulani'den de bahsetmemiz gerekiyor. Turnuva başlamadan önce Cesar ve Casillas Jabulani'den hiç memnun olmadıklarını açıkca belirtmişlerdi. İki kalecinin de ne kadar haklı olduğunu zamanla gördük. Yere sektiğinde sanki daha da hızlanan, havada beyzbol topu gibi bir oraya bir buraya hareket eden garip bir topla oynan maçların da garip olaylarla anılması kaçınılmazdı.

Hollanda ve Almanya, Jabulani'nin ekmeğini yiyen taraf oldular çünkü daha şanslıydılar. Almanya'nın Arjantin karşısındaki ilk golü, Hollanda'nın  Brezilya ve Uruguay karşısındaki ilk golleri bu topun ürünüdür. Tabii, buradan Van Bronckhorst'un muhteşem şutunu göz ardı ettiğim zannedilmesin fakat top giderken 2-3 defa falso alıp kaleciyi yanıltmasaydı o top, o kadar uzaktan gol olmazdı. Vuran futbolcununda bugüne kadar böyle goller atamadığını da düşünürsek yan etkenlerin önemini anlarız (örneğin, topa vuran Hagi olsaydı Jabulani falan farketmezdi. Zaten, Jabulani'nin Jsi yokken Hagi böyle goller atıyordu).

Uruguay, Hollanda'nın ikinci şans-ofsayt karışımı golü gelene kadar gerçekten iyi oynadı. Ofansif yönde daha iyi organize olabilselerdi sonuç çok daha farklı olabilirdi. Şu bir gerçek ki Uruguay, Tanrı'nın sağ eli Suarez'in yokluğunu ciddi anlamda hissederken, Hollanda Tanrı'nın bütün kutsanmışlığı ile sahadaydı.

Şampiyon olabilmek için şansın da gerekliliği kaçınılmaz gerçekse, Hollanda'nın bütün gereklilikleri karşıladığı açıkça görüldü.

Uruguay ise kendini yarı yola bırakan şansının ve kazanmaya yetmeyen becerisinin kurbanı oldu.

Maçın sok dakikaları ise tam anlamıyla bir heyecan fırtınasıydı. Uruguay'ın ikinci golü bulması, kalan son 3 dakikada topyekün saldırması, son saniyede Arevalo Rios'un topunun defanstan dönmesi, Hollanda ceza sahasının içerisindeki 7 Uruguaylı ve Hollandalıların şok olmuş bir şekilde maçın son 3 dakikasını izlemeleri futbolun neden dünyanın en çok izlenen spor dalı olduğunu bir kez daha bize gösterdi.

Uruguay, eğer bir mucizeyi gerçekleştirebilseydi tarih sayfalarında artık sadece ilk dünya kupası şampiyonu olarak değil, hırsın ve inancın zaferini en destansı şekilde kazanan takım olarak da anılacaktı.

Hollanda ise rakibi kendi kendini bitirene ya da bir şans golü gelene kadar oynamaya niyetli olmadığı futboluna devam ediyor. Boş sahaların adamı Robben ile arkadaşlarının sahayı dolduran bir Almanya veya İspanya karşısında neler yapabileceklerini göreceğiz.

SK