Sayı

Kapitalizmin en büyük marifeti, insanların rahat edemeyeceği şartları onlara normalmiş gibi sunması ve olması gereken şartları ise bir lüksmüş gibi fiyatlamasıdır.

Örneğin, havayolu şirketleri, dizleriniz kulaklarınıza çıkmış bir halde on bir saat uçmayı standart sayıp adına ekonomi der, olması gereken koltuk arası mesafeyi ise “business” adı altıyla iki katı paraya satarlar.

İnsanlar ise bu “lükslere” ulaşabilmek için daha fazla para kazanmak ister, daha çok çalışır, daha fazla hırslanır fakat, sistemde her zaman bir üst seviye vardır. Barınma ihtiyacı ile yola çıkan bir insan, bunu elde ettikten sonra, en doğal dürtüsüyle bir üst seviyedeki isteklerine ulaşmaya çalışır. Hırsları ve istekleri kazandıkça artar.

Sistem, bu insanlara karşı kendi hırslarını kullanır.

Kapitalizmin patron, yönetici kısmı bu şekilde yaratılır.

Bazı insanlar için ise durum daha da vahimdir. En basit insanca ihtiyaçları olan barınma ve beslenme için, sistemin onlara sunduğu insanlık dışı şartlara ayak uydurmak zorunda kalırlar.

Bu şekilde, kapitalizmin çarkını döndürecek ana kaynak yaratılmış olur.

İşçi.

En vahim tarafı, sunulan bu şartlar onlara lütufmuş gibi gösterilir.

 Onlara hiçbir zaman rahata kavuşamayacakları bir para verilir ve karşılığında hayatlarının büyük bir kısmını, kör bir bağlılıkla verilen görev için harcamaları istenir. Buna karşı çıkanlar ise genelde “provakatör”, “nankör” gibi sıfatlarla damgalanırlar.

İnsanlar, sistemin giyotini olarak görev yapan bankalara devamlı bir şekilde borçlandırılır ve döngü bu şekilde devam eder. Bu döngü her tamamlandığında ise insan, daha borçlu ve daha da fakir olacaktır.

Çarkın dönmesi için para harcanmalı, parayı harcatabilmek içinde bir hizmet sunulmalıdır. Bu hizmet ise, sistemin bilerek fakirleştirdiği alt zümrenin iş gücüyle sağlanır. İşte bu yüzden dolar milyoneri bir temizlikçiyi asla göremezsiniz.

Bir insanı, tiranlık veya monarşi gibi rejimler haricinde, ayda 1300TL’ye fare deliği gibi tünellerde toprak altında çalıştırabilmenin tek yolu budur. Hiç kimse, özgür iradesiyle böyle bir iş yapmak istemeyeceği için, insanlar buna mecbur bırakılır.

Soma’da, kömür çıkartırken vefat eden işçilerin ve Afrika’da diğer taşlardan daha fazla parlıyor diye, kendi değer yargılarımıza göre daha değerli olduğuna inandığımız adına elmas dediğimiz taşları çıkartırken kaybedilen binlerce insanın asıl katili, işte bu sistemin ta kendisidir.

 Bu sistemin içerisinde köşe başlarını tutmuş ve hırslarının esiri olmuş olan insanlar ise, kendilerine daha fazla çıkar sağlamak amacıyla, olması gereken güvenlik önlemlerini bile almazlar.

Karakterleri, hayatları boyunca sistemin istediği yönde gelişmiş olan bu insanlar için, alınan her önlem para harcamak ve harcanılan her kuruş onların ihtiraslarından verdikleri ödün anlamına gelir.

İnsanlık dediğimiz ortak bilinç ise bütün bunlar arkada olup biterken, sistemin kendisine sunduğu illüzyonun içerisinde yaşar.

Büyük felaketler ise, gerçekleri insanların gözüne bir tokat gibi çarparak büyük bir şok yaratırlar.

Türkiye’de her gün 24 kişi trafik kazalarından dolayı hayatını kaybederken kimse bunu farketmez ama, bir otobüs kazasında toplu halde 50 kişi öldüğünde herkes trafik kurallarını sorgulamaya başlar.

Bir inşaata deniz kumu katılırsa problem çıkabileceğini herkes bilir ama, 7.4’lük bir deprem yaşanıp, binlerce insan ölmeden bunu kimse aklına getirmez.

Sadece kömür sektöründe, 1991-2008 döneminde iş kazaları ve meslek hastalığı nedeniyle ortalama olarak yılda 150 kişi madenlerde hayatını kaybederken madenciler hiçbir medya aracında kendine yer bulamaz ama bir anda 301 kişi hayatını kaybettikten sonra herkes madenciliği konuşmaya başlar.

İnsanlığın bir trajediyi farkedip tiranlığa karşı sesini yükseltmesi sınır kaç kişidir?

150, 301’dan gerçekten de küçük müdür?

Ya da Ermenek’deki 18’in daha küçük olduğu bir sayı matematikte var mıdır?

 Bir insanın hayatının ederi gerçekten 1’midir?

Bir Şampiyonluk Hikayesi

Her takımın bir hikayesi vardır.

Bir takımı “büyük” yapan ise, şampiyonlukların sayısından çok bu hikayelerdir.

Herhangi bir Galatasaraylı taraftara, takımının şampiyonluk sayısını sorsanız bilemeyebilir ama Metin Oktay’ın ağları delen golünü size hevesle anlatacağından emin olabilirsiniz.

Ne kadar çok hikayesi olursa olsun, “büyük” olarak isimlendirilen bir takımın bütün hikayelerindeki anafikir aynıdır.

Fenerbahçe’nin hikayelerinin anafikri ise direniştir.

1901 yılında, deniz öğrencisi Fuat Hüsnü Kayacan, eski hariciyecilerden Reşat Danyal ve Mehmet Ali’nin "Black Stocking FC" kulübünü bütün yasaklamalara rağmen kurmalarının altında yatan asıl neden direnişti. Kulüp aynı sene içerisinde padişaha karşı bir darbe örgütleme suçlamasıyla kapatıldı. Kulübün ismi, 1902 yılında “Kadıköy Futbol Kulübü” ve en sonunda 1907 yılında “Fenerbahçe Spor Kulübü” olarak değişecekti. Fenerbahçe’nin özü işte bu direnişte gizlidir.

Süregelen yıllarda kendi özünden zaman zaman uzaklaşsa da, Fenerbahçe bu özelliğini hiçbir zaman kaybetmedi.

3 Temmuz ve sonrasındaki dönemde ise, birazda zorunluluktan olsa gerek, kendi değerlerine sımsıkı tutunmayı seçen taraftarıyla tam bir dayanışma örneği sergiledi.

Simon Kuper’in dediği gibi, futbol hiçbir zaman sadece futbol değildi ama, Türkiye son zamanlarda hiç bu kadar futbola benzeyen ve aslında futboldan başka herşeyin içinde olduğu bir oyun görmemişti.

Birbirlerine kenetlenmiş binlerce taraftarın Bağdat Caddesini bir insan seli halinde yürümeleri, Atatürk’ün huzuruna mahşeri bir kalabalıkla çıkmaları, her maçta Ali İsmail’lere Korkmaz diye haykırmaları, sarının yanındaki rengin lacivert veya kırmızı olmasına bakmadan başka takımın taraftarlarıyla da yıllar sonra dayanışma içinde olmaları, bugüne kadar görülmemiş bir kenetlenme oluşturdu.

Fenerbahçe, bir kez daha direnişin ve haksızlığa karşı başkaldırının sembolü oldu. Endüstriyel futbol dediğimiz, gerçek futbolun ruhunu öldürmekten başka bir işe yaramayan bu sistemin içerisinde özünü bulabilen az sayıda takımlardan biri olarak tarihteki yerini aldı.

Taraftar, gerçekte neden Fenerbahçe taraftarı olduğunu hatırladı. Maçların skorlarındansa, bu müthiş dayanışmanın verdiği hislerle hareket ettiler.

2013-2014 sezonu için önümüzdeki yıllarda sadece futbol istatistikleri konuşulmayacak. Bu sezonun şampiyonluğunun yanında, bundan çok daha değerli birşey, özünü tekrar hatırlayan Fenerbahçe’nin yeniden doğuşu anlatılacak.

Bir takımın hikayesini en baştan yazdığına tanık olan bizler, o hikayenin içerisindeki figüranlar olarak başımız dik bir biçimde gelecek nesilleri karşılayacağız.

Her anlattığımızda bir kez daha gurur duyacağız.